هر که را بپرسی که آیا دوست داری مولایت را ببینی به تو می گوید آری اما واقعا آری ؟

بیایید با هم بدون هیچ تعارفی صحبت کنیم، واقعا ما لایق دیدار حضرت هستیم؟ یا فقط حرف دیدار را می زنیم. اصلا در تمام عمر چه کار خالصی برای حضرت انجام داده ایم که به بهانه آن لیاقت این ملاقات را داشته باشیم. هر روز بدتر از دیروز هستیم با کوله باری از دیروز سنگینتر از گناه ، هر شبِ قدری می رویم و از خدا به خاطر گناهانمان توبه می کنیم ولی باز با اندک زمانی همه چیز را از یاد می بریم و باز هم می گوییم دوست داریم امام را ببینیم. واقعا اگر کار بدی را در حضور شخصی انجام دهیم که او به ما تذکر دهد آن را دیگر انجام ندهیم دیگر مرتکب آن نمی شویم ، ولی بیش از حد تصور آلوده به گناه هستیم و می دانیم که نامه اعمالمان هر شب جمعه خدمت مولا عرضه می شود ولی باز هم بی خیالِ بی خیالیم. به گمان بد خویش می خواهیم حتی حضرت را نیز گول بزنیم. واقعا از این به بعد بیاییم و در حد توان خویش سعی در اصلاح امور خویش برآییم ، که مولا علی(علیه السلام) می فرماید همه شما نگهبان نفس خویش هستید و همه شما در برابر آن مسئولید.