شفای همسر خارجی پزشک شیرازی:

یکی از اطبای شیراز زنی از خارج گرفته بوده و او را مسلمان کرده بود و برای اولین بار سفر حج برده بود ، ضمنا به او گفته بود که حضرت ولی عصر (عجل الله فرجه ) در برنامه حج شرکت می کنند و اگر تو را گم کردیم یا تو کاروان را گم کردی ، متوسل به آن حضرت بشو تا تو را راهنمایی بفرماید و به کاروان ملحق کند. اتفاقا آن خانم در صحرای عرفات گم می شود ،جمعیت کاروان خود و آقای دکتر شوهر آن خانم ساعتها به جستجوی او برخواسته و می روند و او را پیدا نمی کنند. پس از دو ساعت که همه خسته در میان خیمه جمع شده بودند و نمی دانستند چه باید بکنند ، ناگهان دیدند آن زن وارد خیمه شده ، از او پرسیدند: کجا بودی؟ گفت: گم شده بودم و همان طور که دکتر گفته بود متوسل به حضرت شدم این آقا آمدند با آنکه من نه زبان فارسی بلد بودم و نه زبان عربی در عین حال با من به زبان خودم حرف زدند ، مرا به خیمه رساندند و از این آقا تشکر کنید! اهل کاروان هرچه به آن طرفی که آن زن اشاره می کرد نگاه کردند، کسی را ندیدند بالاخره معلوم شد که حضرت ولی عصر (روحی و ارواح العالمین له الفداء)را فقط آن زن می دید ولی سائرین نمی دیدند.

  غیاث بن ابراهیم گفت: حضرت صادق(علیه السلام) از پدران بزرگوارش یک به یک سخن گفت که رسول خدا (صلی الله علیه و آله )فرمودند:                                                                            « هر کس قائم فرزندان مرا انکار کند ، مرا انکار کرده.»                                               

                                                                                                                کمال الدین شیخ صدوق ص412 حدیث8

   هر که را بپرسی که آیا دوست داری مولایت را ببینی به تو می گوید آری اما واقعا آری ؟

بیایید با هم بدون هیچ تعارفی صحبت کنیم، واقعا ما لایق دیدار حضرت هستیم؟ یا فقط حرف دیدار را می زنیم. اصلا در تمام عمر چه کار خالصی برای حضرت انجام داده ایم که به بهانه آن لیاقت این ملاقات را داشته باشیم. هر روز بدتر از دیروز هستیم با کوله باری از دیروز سنگینتر از گناه ، هر شبِ قدری می رویم و از خدا به خاطر گناهانمان توبه می کنیم ولی باز با اندک زمانی همه چیز را از یاد می بریم و باز هم می گوییم دوست داریم امام را ببینیم. واقعا اگر کار بدی را در حضور شخصی انجام دهیم که او به ما تذکر دهد آن را دیگر انجام ندهیم دیگر مرتکب آن نمی شویم ، ولی بیش از حد تصور آلوده به گناه هستیم و می دانیم که نامه اعمالمان هر شب جمعه خدمت مولا عرضه می شود ولی باز هم بی خیالِ بی خیالیم. به گمان بد خویش می خواهیم حتی حضرت را نیز گول بزنیم. واقعا از این به بعد بیاییم و در حد توان خویش سعی در اصلاح امور خویش برآییم ، که مولا علی(علیه السلام) می فرماید همه شما نگهبان نفس خویش هستید و همه شما در برابر آن مسئولید.

سفری خواهم کرد به فراسوی مکان

           روم آنجا که در آن     صاحب نور و زمان هست ولی    چشم من خار کجا     دیدن روی گل یار کجا

لیک تنها کنم او را من یاد     تا شود دل ز دو عالم آزاد

عاقبت بر  قدمش خاک شوم    خاک تا ز عالمیان پاک شوم

چه شود گر که نگاهی به من زار کنی    خواهی آیا که جهان بر سرم آوار کنی

نه تو نخواهی و من گمشده بر نام تو و وصف تو لالم     که چه گویم

   آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست         هر کجا هست خدایا به منش باز رسان

نگران تا که جهان تاب غیابش دارد     یا غیاب این همه تابش دارد

     و من اینبار امیدی دارم که ببینم رویش     تاب هر گیسویش شب تارم      و رخش ماه بهارم 

                                سفری خواهم کرد              و من آیا او را نظری خواهم کرد؟